“İki tane yeter?”
“Bu devirde çocuk yetiştirmek kolay mı?”
“Ben daha fazlasına bakamam?”
“Annem çok çocuk yapma diye baskı yapıyor oysa biz dört kardeşiz.”
“Üçüncü çocuk için çevremden çekiniyorum.”
“Çocuğu dünyaya getirmek değil onu eğitmek önemli.”
“İki tane çocuk var, üçüncüye ne gerek var?”
“Ekonomik yönden rahat değiliz, onlar büyüyünce ihtiyaçları da büyüyor.
Bu cevapları çoğaltmak mümkün. Şimdi başka sorularla bunların ne kadar realist cevaplar olduğuna bir bakalım.
İki çocuğun daha hayırlı olduğuna dair bir bilginiz mi var?
Rabbim (c.c) sizin kapasitenizin çok çocuk büyütmeye yeterli olmadığına dair size özel bir mesaj mı gönderdi, ‘Başkaları çocuklarına iyi bakabilir ama sen bakamazsın’ mı dedi?
Çok çocuğunuz olursa rızık vermem mi dedi?
Siz yürekten istediniz de başaramadınız mı?
Sizi başkalarını fikirlerinin yönetmesine fırsat verdiğinizin farkında mısınız? Onlar kendi göze alamadıkları şeyi söylüyorlar, bundan size ne?
“Rabbim nasip ettiklerinin kolaylığını da verir” diye inanırsanız, sizi kim yıldırabilir?
Bir işi eyleme dökerken bunun dindeki karşılığının ne olduğunu ve Allah Rasulünün (s.a.v) bu durumda ne yapacağını düşündük te az çocuk tavsiyesi ile mi karşılaştık?
Çocukların kaç tanesi marka ayakkabı, kot mont almadı diye anne babaları ile sorunlu?
Çocuğu eğitmek önemli diyoruz ya, kaç tanemiz kendimizi eğitmek için dizilerden çok eğitim yayınlarını takip ediyoruz, kitap okuyoruz? Mevcut iki çocuk için ne kadar eğitim alıyoruz?
Ekonomimiz yeterli değil derken, hangimiz sofradan atılan ekmek, dökülen yemeklerin israf olmaması için tedbir üretiyoruz?
Biz kendi yaptığımız işten emin olduktan sonra, dünya bizi topa tutsa umurumuzda olmayacağının farkında mıyız?
Çocuğun rızık ve bereketi ile geldiğinin farkında mıyız? Her gün nelere şükrediyoruz?
Bu soruları artırabiliriz sadece, Allah’a (c.c) göre düşünmemenin bedellerini ödediğimizin farkında olalım.
Nasipse devamı yarın…
