“Biz annem için geldik. Yirmi yedi yıllık evlilikleri var anne ve babamın. Annem hanım hanımcık, sakin, uysal bir mizaca sahip. Kimseyi kırmaz, incitmez, dindardır. Fakat babam hep kaba saba bir insandır, anneme hiç sevgi ve ilgi göstermedi. Bir kere bile iltifat ettiğini görmedim. Hatta ‘canım’ bile demedi. Annem hep gizli gizli ağlardı, biz üzülmeyeyim diye üzüntüsünü hep bizden gizlerdi. Anneme telefon aldık, kullanmaya başladı. Facebook’ta bir resmini paylaşmış ve bir erkekte onu beğenmiş. Sonrada, ne kadar güzel olduğuna dair bir yorum yapmış. İşte annemin kırılma noktası burada oldu. Annem ilk defa bir erkekten iltifat alıyordu. Bu onu derinden etkilemiş ki annem de değişmeler başladı. Aynaya daha çok bakmaya, hafiften makyaj yapmaya başladı. Lâf arasında ‘Baban beni hiç beğenmiyor, hep beni aşağılıyor, oysa ben güzelmişim’ dedi. Yazışmalarına baktım, o görmeden takip ettim. Başka fotoğraflarını da paylaşıyor ve aynı ilgiyi bekliyor. Bunu gördüğümü kendisine söyledim, çok mahcup oldu, utandı, ağladı, bir daha yazmayacağını, kendisine yakıştırmadığını söyledi ve engelledi. Fakat annem artık bambaşka bir insan oldu. Yalnız kalmak istiyor, sürekli ağlıyor, babama soğuk davranıyor ve yanında durmak istemiyor. Makyaj yapmayı artırdı, kendisine yeni giysiler aldı, önceden yapmadığı şeyleri yapmaya başladı. Anneme niçin böyle yaptığını sorduğumda, ‘Baban benim insan gibi yaşamamı mutlu olmamı engelledi, ondan nefret ediyorum. Beni bir tatlı söze hasret bıraktı. Sürekli kendisinin üstün benim aşağılık ve çirkin olduğumu vurguladı. Ben kendimden iğrenir olmuştum, halâ da öyle. Benim kendimi, babanı ve hayatı sevmeye ihtiyacım var. Baban bunu bana çok gördü, insan gibi bile davranmadı. Şimdi yüzünü göresim yok’ dedi.
Babamla konuştum. Annemin kendisinden sevgi görmeye acil ihtiyacı olduğunu, ona ilgi göstermesi ve değer vermesi gerektiğini, artık onu aşağılamaması gerektiğini, onun da insan olduğunu ve bu yanlış davranışları yüzünden annemin bunalıma girdiğini söyledim. Ne yazık ki babamla değil de sanki karşımda kalpsiz bir adam var onunla konuşuyor gibi oldum. Babam, ‘Sen ne zaman babana akıl verecek hale geldin, sana yazıklar olsun. Sizi fazla şımarttım ben. Annene gelince, kadın kısmını fazla övmeye gelmez, hemen şımarıp daha çoğunu isterler. Annen fazla nimetten şımardı. Yediği önünde yemediği ardında. Şimdi yıkıl karşımdan’ dedi. Evet ben yıkıldım gerçekten. Babamın bu kadar katı ve anlayışsız olabileceğini tahmin etmiyordum. Gerçek bir hayal kırıklığı yaşıyorum. Annemi boşanması için zorlasak, asla yanaşmaz. Fakat bu halde de annem hastanelik olmuş durumda. Annem gerçek hayattan koptu, sanal âlemde yaşıyor gibi. Anneme nasıl yardımcı olabiliriz?”
İhtiyacı giderilmemiş organizma sıkıntı üretir. İnsan, Allah’ın (cc) helâl sınırları içinde ihtiyaçları giderilsin diye evlenir. Bu olmuyorsa, sıkıntılar hemen ortaya çıkarlar. Acilen anneniz iyi bir tedavi altına alınmalı ve ondan sonra da birlikte bir aile danışmanından destek almalılar. Dua edelim, babanız eksiğini fark edip telâfi etmek için gayret göstersin inşallah.
