DEMET İLCE / MUHABİR
Travmatik durumlarda insanlar beklenmedik bir duygusal uyuşukluk dalgası yaşayabilir veya gerçeklikten kopmuş ve beden dışı bir deneyim yaşıyormuş gibi hissedebilirler. Bu kopukluk belirtileri, tehdit edici duygu ve fikirleri kişinin ruhunun geri kalanından ayıran bir savunma mekanizması olan ayrışmayı tanımlar. Peki neden bazen üzücü olaylar yaşadığımızda zihinlerimiz ayrışıyor?
Buffalo Üniversitesi'nden emekli psikiyatri profesörü Steven Dubovsky, disosiasyonun, şiddet içeren bir suçun veya istismarın kurbanı olmak gibi kişinin fiziksel olarak stres veya tehlikeden kaçamadığı durumlarda yararlı olabileceğini söyledi.
Tipik olarak, "savaş ya da kaç" tepkimizden sorumlu olan sempatik sinir sistemi, bir kişi yakın bir fiziksel tehlikeyle karşı karşıya olduğunda etkinleşir. İnsanlar da dahil olmak üzere memeliler, bu tepkiyi verecek şekilde evrimleştiler; çünkü bu, onları savaşarak veya tehlikeden kaçarak hayatta kalmaya itiyor. Ayrışma, savaş ya da kaç çok tehlikeli ya da imkansız göründüğünde sinir sisteminin travmaya tepki vermeye hazırlanmasının bir başka yoludur. Dubovsky, karanlık bir sokakta bir kişinin bir grup insan tarafından takip edilip saldırıya uğrayabileceği bir senaryoyu anlattı. Bir kişi kaçmanın ya da karşılık vermenin bir yolunu bulamazsa, kendisini bu durumda sıkışmış halde bulabilir.
Dubovsky, "Stresli şey kaçamayacağınız bir şey olduğunda, korkuyu azaltamazsanız işlevsellikte sorun yaşayacaksınız" dedi.
Ayrışma, kişiyi fiziksel acıya, duygusal acıya veya her ikisine neden olan bir durumdan zihinsel olarak ayrılması için o anda koruyabilir. Current Psychiatry Reports dergisinde 2017 yılında yapılan bir araştırmaya göre, bu başa çıkma stratejisi, kişiyi travmatik olayın anısını dondurmak ve ondan ayırmakla da ilişkili olabilir. Medicine dergisinde 2015 yılında yapılan bir çalışmanın ana hatlarıyla, istismar veya cinsel saldırı mağdurlarının çoğu zaman olay sırasında ayrışma yaşadıklarını bildirdikleri ortaya çıktı. Bazı insanlar, ayrışma nedeniyle olaydan sonra bir olayla ilgili sisli anılar yaşadıklarını bildiriyor. Dubovsky, açık hafıza eksikliği veya bağlanma hissi eksikliği olaydan sonra sarsıcı olsa da, ayrışmanın kişinin acı veren anıları hafifletmek zorunda kalmasını engelleyebileceğini söyledi.
Oregon Üniversitesi'nde psikoloji alanında doçent olan Ruth Ellingsen, bazı insanlar için istismar yaşarken güvende kalmanın tek yolunun ayrışma olabileceğini yineledi. Ellingsen, "Bir durumdan kaçmaya çalışmanın daha fazla acıya yol açabileceği zamanlar da vardır. Örneğin, eğer istismara uğrayan bir çocuksanız, kaçmak potansiyel olarak istismarı daha da kötüleştirebilir." dedi.
Bunun gibi senaryolarda donmak ve bağlantıyı kesmek, kişiyi duygusal olarak stresten ayırmaktan daha fazlasını yapar; bu yanıt hayatta kalmak için en iyi karar olabilir.
Ellingsen, insanların farkındalık, meditasyon veya bir profesyonelin yardımı gibi diğer başa çıkma mekanizmalarına güvenmek yerine, yoğun travmadan ayrıldıktan sonra bile ayrılmaya devam etmeleri durumunda sorunların ortaya çıkabileceğini söyledi.
Hem Dubovsky hem de Ellingsen, ayrışmaya devam eden kişilerin genellikle iş teslim tarihlerine yetişmek veya akranlarıyla konuşmak gibi günlük stresle mücadele ettiğini açıkladı. Birçoğu ilişkilerinde kopuk hissediyor ve eskiden olağan olan etkileşimler veya görevler sırasında dikkatlerinin dağıldığını hissedebiliyor. Ellingsen, travmatik olayla bağlantının kesilmesinin onları "güvende" tutması veya en azından kötü anılardan uzak tutması nedeniyle, bu başa çıkma mekanizmasının diğer stres türleri için varsayılan hale gelmesinin mümkün olduğunu söyledi.
"Düzenli başa çıkma kaynakları tükendiğinde bunu görme eğilimindeyiz. Stresle karşılaştığınızda çok fazla ayrışıyorsanız, bu belki de işinize yarayacak daha sağlıklı başa çıkma stratejilerinizin olmadığını gösterir." dedi.
Ancak kronik ayrışmayı ele almanın amacı onu ortadan kaldırmak değildir. Sonuçta tehlikeli bir durumda hayatta kalmaya yardımcı olacak yararlı bir taktik olabilir. Ancak travmatik olayın anıları genellikle yıkıcı ve acı vericidir, bu nedenle Dubovsky, bundan biraz uzaklaşmanın travma sonrasında daha iyi bir yaşam kalitesi anlamına gelebileceğini söyledi.
