DEMET İLCE / MUHABİR
İlk kez bir asteroitin yüzeyinde su molekülleri tespit edildi ve güneş sistemimizdeki suyun dağılımı hakkında yeni ipuçları ortaya çıktı.
Bilim adamları, NASA ve Alman Havacılık ve Uzay Merkezi tarafından işletilen, teleskopla donatılmış bir uçak olan, artık emekli olan Kızılötesi Astronomi için Stratosferik Gözlemevi (SOFIA) tarafından toplanan verileri kullanarak silikat bakımından zengin dört asteroit üzerinde çalıştı.
Yeni bir çalışma raporuna göre, SOFIA'nın Zayıf Nesne Kızılötesi Kamerası (FORCAST) cihazıyla yapılan gözlemler, Iris ve Massalia adlı asteroitlerden ikisinin, yüzeylerinde su moleküllerinin varlığını gösteren belirli bir ışık dalga boyu sergilediğini gösterdi.
San Antonio'daki Güneybatı Araştırma Enstitüsü'nden çalışmanın baş yazarı Anicia Arredondo, yaptığı açıklamada, "Asteroitler gezegen oluşum sürecinden kalanlardır, dolayısıyla bileşimleri güneş bulutsusunun neresinde oluştuklarına bağlı olarak değişir. Suyun asteroitler üzerindeki dağılımı özellikle ilgi çekicidir, çünkü bu, suyun Dünya'ya nasıl ulaştırıldığına ışık tutabilir.” dedi.
Daha önce Dünya'ya dönen asteroit örneklerinde su molekülleri tespit edilmiş olsa da, uzaydaki bir asteroidin yüzeyinde ilk kez su molekülleri bulundu. Önceki bir çalışmada SOFIA, ayın yüzeyinde, güney yarımküredeki en büyük kraterlerden birinde benzer su izleri bulmuştu.
Arredondo, açıklamasında "İris ve Massalia asteroitlerinde açık bir şekilde moleküler suya atfedilen bir özellik tespit ettik. Araştırmamızı ayın güneşli yüzeyinde moleküler su bulan ekibin başarısına dayandırdık. SOFIA'yı diğer cisimlerdeki bu spektral imzayı bulmak için kullanabileceğimizi düşündük." dedi.
SOFIA'nın ay gözlemleri, kabaca, ay yüzeyine yayılmış bir metreküp toprakta hapsolmuş ve kimyasal olarak minerallerle bağlanmış 12 onsluk bir şişe suya eşdeğer olduğunu ortaya çıkardı. Araştırmacılar, yeni çalışmada, SwRI bilim adamlarının iki asteroit üzerindeki su bolluğunun Ay'da görülene benzer olduğunu ve aynı zamanda ay yüzeyindeki gibi minerallere bağlanabileceğini veya silikat tarafından adsorbe edilebileceğini bulduğunu söyledi.
Çapları sırasıyla 124 mil (199 kilometre) ve 84 mil (135 km) olan Iris ve Massalia benzer yörüngelere sahiptir ve güneşten ortalama 2,39 astronomik birim (AU) veya güneş-Dünya mesafesi kadar mesafe kat ederler.
Açıklamaya göre "Susuz veya kuru silikat asteroitler güneşe yakın bir yerde oluşurken, buzlu malzemeler daha uzakta birleşiyor." Bunun nedeni, iç güneş sistemindeki nesnelerin yüzeyinde bulunan suyun, güneşin ısısından buharlaştığının düşünülmesiydi. "Asteroitlerin konumunu ve bileşimlerini anlamak, bize güneş bulutsusundaki malzemelerin nasıl dağıldığını ve oluşumundan bu yana nasıl geliştiğini anlatıyor."
Bu nedenle, Iris ve Massalia'daki bulgular, bazı silikat asteroitlerinin, sularının bir kısmını çağlar boyunca koruyabildiğini ve iç güneş sisteminde daha önce düşünülenden daha yaygın olarak bulunabileceğini öne sürüyor. Aslında asteroitlerin Dünya'daki suyun ana kaynağı olduğuna ve bildiğimiz yaşam için gerekli unsurları sağladığına inanılıyor. Suyun uzaydaki dağılımının anlaşılması, araştırmacıların hem güneş sistemimizde hem de ötesinde diğer potansiyel yaşam formlarını nerede arayacaklarını daha iyi değerlendirmelerine yardımcı olacaktır.
