Vefa sancısı çeken hüzünlü bir çağ yaşıyoruz…
Kime dokunsak vefa bir semt adı sözleri dökülüyor buruk bir ifade ile kelimelerden…
Herkes vefadan muzdarip…
Herkes vefa kanadından yaralı gibi…
Kimi dünya adına dilese de vefayı…
Çıkarlar uğruna yaşayanların mızmızlığını katmamdan…
Bir bakarsak etrafa vefa hüzün çağında…
Büyük bir kesim samimiyet ile vefa ızdırabı çekiyor…
Değişmişler, sahte duruyorlar sözleri yeri yarıyor…
Kumrular duysa belki kalpleri ağrırdı…
Herkes vefasızlardan yaralı…
Kadim dostlar dostlarının değişmesinden, başkalaşmasından, o eski hallerden eser kalmayışlardan dert yanıyor…
Herkes vefa diye söze başlıyor…
Anneler, babalar, kardeşler, arkadaşlar…
Herkes vefadan yaralanmış derin izler taşıyor…
Oysa vefa imandandır…
Ne ara bu kadar vefasız olduk biz diyor içimin şiir yanı…
Vefasızsan eksiksin dostum eksik…
Yarımsın, yalnızsın…
Dünya makamına gelenler ilk kardeşlerinden yüz çeviriyor bu söz yürekler acıtıyor…
Allah için bir birini sevenler azalıyor…
İyilerden, yol arkadaşlarından sandıklarımız dahi samimilerden kaçıyor…
Ya da Allah değişenlerden iyileri uzaklaştırıyor…
Değer katacaklardan uzak olmayı seçiyorlar…
Duasına düştüklerine uzak kalıyorlar…
Farkında değiller belki bu gün ancak vefasızlıkları bir heybede toplanıyor…
Yani zaman vefa adına en yetim çağını yaşıyor…
Bir de yeni modalarımız oldu bir adam hepimiz adına kafa yorsun biz yan gelip yatalım diyorlar…
O düşünsün benim adıma…
O üretsin benim adıma…
Yapılacakları o yapsın…
Kolay kahramanlık unvanları takılıyor şimdilerde olur olmadık herkese…
En çabuk şekliyle yükseliyor alçakta olanlar sebepsizce, nedensizce…
Oturup ümmet ahvalini konuştuklarımız dahi değişen zamana kurban gittiğini bile bile yürüyor tehlikenin üstüne…
Eleştirdiklerine benzeyen korkunç bir kitle yayılıyor her yere…
Enaniyet korkunç bir veba gibi yayılıyor korkmayan herkese…
İnsan aciz varlık olduğunu unutuyor kibir ile…
Tevazu kalplerin mayası, hamuru ancak insan ruhuna uzak kaldıkça mayası tutmuyor…
İnsanın sözü bir başka insana tesir etmiyor…
Nasihat artık yol gösterici bir kılavuz olarak değil çokbilmişlik gibi algılanıyor kabul görmüyor…
İnsanın insandan hızla kaçtığı duygu fakirliğine doğru giden bir kitlemiz maalesef artık önümüzde duruyor…
Vefa bu kadar azaldıysa bir durup hepimiz kendimizi sorgulayalım…
İnsan hızla yalnızlaşıyorsa bu derin bunalımdan çıkmak için çabalayalım…
Sözü abdest almış bir kalp samimiyeti ile söyleyip hayat bulması için gayret edelim…
Aciz olduğumuzu her daim kendimize hatırlatalım…
Selim gönüllü insanlara dönüşelim…
Değerler üzerinden kurulan hayatlarımızı geri getirelim…
Vefayı gündemden düşürmeyelim…
Hakkaniyet ölçümüz sözde kalmasın…
Dönüşelim kalbimizdeki insana…
Bir bahara dönüşmüş gibi…
Bir iklimin kalbindeki huzur gibi…
Çok emek vermek gerekecek lakin verelim ve kazanalım yitirdiğimiz her şeyi…