Durur, düşünür insan bazen. Geleceğini, geçmişini ve şimdiyi… Nereden geldim, nereye gideceğim… Neredeyim, nerede olmalıyım… Neyi yaptım, neleri yapmadım… Nerede kaldım, neden kaldım… Ne kadar geçmişteyim, ne kadar şimdiyim… Ardından ama tatminkâr ama değil, cevaplamalarda bulunur; her ne kadar itiraf etmek zor olsa da. Düşünür, konuşur… Bir o kadar da susar…
Çünkü insan böyledir. Sorgulama, cevap bulma ve pişman olma üzerinedir. Her ne kadar hayatının büyük bir kısmını yaşadıklarını “unutmak” ve onları zihinden atmak üzerine geçiriyor olsa da duygusal anlamda iz bırakmış anılarını zihninden atmakta acayip şekilde zorlanmaktadır. Bu yüzden zordur, sevdiği insanın ölümünü gören kişinin onu unutmakta zorlanması… Bu yüzden zordur, yarım bırakılan ilişkilerin yıllar sonra dahi hatırlanması… Bu yüzden zordur, annenizin yahut babanızın söylediği ve sizin fazlasıyla ağrınıza giden cümlelerin uzun yıllar geçse bile aklınıza dün gibi gelmesi…
Yine de pişmanlık kokan anıların unutulması tüm anılara nazaran daha zordur. Çünkü sistem o kadar enteresan işlemektedir ki zihnine kazınan o anıları unutmaya dair hiçbir şey yapamıyorsun gibi gelir. Sanki senin içinde yaşadığın bütün pişmanlıkları not eden bir birey var da sen her güçsüz kaldığında, her eksik kaldığında, her yalnız kaldığında o durumları aklına getirip seni daha etkisiz ve daha güçsüz hale getirmeye çalışmaktadır. Ve bu durum da seni öyle bir etkilemektedir ki sanki daha bir yalnızlığa, daha bir karmaşaya sürüklemektedir…
Ve insan, tüm bu anılarını fark edip kendine ona göre bir savunma mekanizması geliştirmelidir. Çünkü insan, pişmanlık üzerinedir. Bunu kabullenip etkilendiği her durumu fark edebilmesi, onu daha dengeye, daha sağlıklı bir hale getirmektedir. Her ne kadar geçmiş, öfkelerle dolsa, pişmanlıklarla olsa, kendini suçlamalar, kendinden utanmalarla da dolsa, hayat akıp gitmeye devam etmektedir.
Şimdi sorarım size, imkânınız olsa geçmişinizden neleri değiştirmek isterdiniz?
Ve de pişmanlıklarınız, kendinizi suçlamalarınız, kendinize öfkeleriniz var geçmişten var diyelim. Artık bu duygusal yıkımlardan kurtulmanın vakti gelmemiş midir?
Hayata adapte olmanız gerekiyor ve zaman geçiyor. Hiçbir şeye geç kalmadan… Geçmişinizi, şimdinizi, karakterinizi, hareketlerinizi… Hiçbir değişikliğe uğratmadan… Hayata nasıl adapte olabilirsiniz?