En derin ve en iz bırakan nasihatler ne yazık ki musibetlere ait…
Tarih bizi bu kadim nasihatle defalarca muhatap kıldı…
Fakat öyle görülüyor ki her nesil, bu nasihatlerin muhatabı olarak sadece musibete uğrayanları gördü…
Bu sebepledir ki ibretlik olanı unutanlar, ibretin kendisiyle yeniden muhatap oldular…
Farkında mıyız bilmem ama -geçici bir süreliğine de olsa- ortak bir düşman karşısında hepimiz “aynı”yız…
Ve bu “aynı” olma halinin geri plana ittiği milyonlarca rekabet hatta savaş hali var…
Bu, geçici de olsa Kovid-19 dışındaki meselelerde, devletlerin birbirinden görece “emin” olması anlamına da gelebilir…
Buradaki temel nokta şu aslında: Dünyadaki milletler acaba bu “aynılığın emniyeti”ni fark edip kalıcı hale getirebilirler mi?
Geçmiş örnekler insanın, “nisyan ile maluldür” yönünü kuvvetlendirse de, buradan bir umut beslenebilir mi?
İnsan en acı olaylara bile adapte olabilen bir varlık…
Adapte olmak, kabullenmeyi de beraberinde getirir…
Bu tehlikeyi de göz önüne alarak mücadele edilmesi gerekenin yanında değil hep karşısında olmak, oldukça önem arz ediyor…
Mademki bir virüs karşısında -mecburi de olsa-müttefikiz ve hedefi olarak büyük bir “eşitlenme” yaşıyoruz, o halde bu müttefikliğin gereğini de, gerektiği gibi yapmak durumundayız…
Krizi fırsata çevirmek isteyen “fırsatçılar” da kendi tıynetlerinin gereğini yapmaya devam ediyor…
Kriz fırsatçılarına karşı da bu “aynı”lığın gücünü yansıtabilecek ve onları kendi hilelerine mahkûm edebilecek miyiz?
Yoksa “Ölen ölür kalan sağlar bizimdir” anlayışıyla, insanlık karşısında bir kez daha yenilecek miyiz?
Çok daha büyük ihtimalle benim ki,“raf ömrü oldukça kısa bir inanç” ya da bir “düş”belki…
İvan Klima’nın; “Bir inanç ne kadar acayip ise taraftarları da o kadar fanatiktir” sözünü de hatırlayarak ifade etmek isterim ki: Bu inanç ve beklenti son derece makul ve aslında olması gerekendir. Bu sebeple bir fanatik olarak değil, aklı başında bir umutla bir olmayı ve hâlâ fırsatımız varken insanlığımızı kurtarmayı teklif ediyorum; hepsi bu…