Yüzlerce yıllık Bizans sarnıçları döneminin mimarisine ışık tutuyor

Tatlı su kaynakları bakımından yetersiz olan tarihi kentin bu ihtiyacının giderilmesi amacıyla 2. yüzyılda, Roma İmparatorluğu döneminde İmparator Hadrianus tarafından Belgrad Ormanları civarından kente su ileten hat tasarlandı.

O dönemde "Byzantion" adını taşıyan kentin, 11 Mayıs 330`da imparatorluğun Doğu`daki başkenti ilan edilmesinin ardından, İmparator Büyük Konstantinus döneminde yoğun imar faaliyeti başlatıldı. İdare merkezi olması nedeniyle konutların yanı sıra saray ve kamusal yapıların inşa edildiği kente, bu sayede yoğun göç hareketi de oldu.

Kentin nüfusunun hızla artmasıyla, su konusundaki eksiklik yeniden gündeme geldi. Bu durumu çözmek için 4. yüzyılda, İmparator Valens döneminde, Trakya tarafındaki kaynaklardan İstanbul`un şehir merkezine su ileten uzun bir isale hattı inşa edildi. Hat 373 yılında, İmparator I. Theodosius döneminde bugünkü Kırklareli yakınlarına kadar uzatıldı. Yıllar içinde inşa edilen bu su hattı, imparatorluğun tüm yayılım alanlarındaki en uzun su yolu oldu.

Bu yolla kente iletilen suların depolanması için şehirde yer altında ve yer üstünde olmak üzere iki tip sarnıç inşa edildi. Kente taşınan su, ihtiyaç üzerine yapılan irili ufaklı çok sayıda sarnıçta depolanmaya başlandı.

Tarihi yarımadada, döneminde sayıları binleri bulan yer altı sarnıçları zaman içerisinde işlevini kaybederken, bugün yaklaşık 200 civarında sarnıcın yeri tespit edildi. Bölgede "çukurbostan" olarak adlandırılan açık hava sarnıçları Aetios, Aspar ve Hagios Mokios da keşfedilenler arasında yer aldı.

Bizans döneminden bugüne ulaşan en fazla sayıda yapılardan olan bu sarnıçlar, dönemin kent dokusunun ve inşaat teknolojisinin anlaşılmasında önemli yer tutuyor.