Hayatımızın seyrini değiştiren dönüm noktaları vardır; bir seçimin yapıldığı, bir yolun çizildiği ve bir hedefe doğru atılan adımların başlangıcı. Benim hayat yolculuğumun şekillenmesindeki kırılma anı, aslında bir öğretmenin elinde başlayan bir serüvenin yansımasıydı.
Hangi yolu seçmeliydim? Hangi alan benim için en uygun olanıydı? İşte tam bu belirsizlikte, yaşamımı yönlendiren bir öğretmen girdi sahneye. Onun rehberliği ve sevgisi sayesinde içimdeki potansiyeli keşfetmeye başladım.
Öğretmenler, yalnızca bilgi aktaran figürler değildir; onları sadece sınıf içinde görmek; onların derin etkisini ve toplumun geleceğine olan katkılarını göz ardı etmek anlamına gelir. Onlar, öğrencilerin hayatlarına dokunan, onları şekillendiren rehberlerdir.
Öğretmenlik, her duruma ve her öğrenciye uyum sağlamayı gerektirir. Öğrencilerin farklı ihtiyaçları, kişilikleri ve zorlukları olabilir. Bu nedenle öğretmenler, derslerini çeşitliliği göz önünde bulundurarak planlamalı, her bireye özel ilgi göstermeli ve desteklemelidir. Her gün yeni sorunlarla veya keşfedilmeyi bekleyen sorularla karşılaşabilirler; bu yüzden esneklikleri ve çözüm odaklı yaklaşımları kıymetlidir.
Yakın zaman önce yaşanan bir anıyı paylaşmak istiyorum. Bir öğrencinin, başı beladan hiç eksik olmayan bir çocuğun, ona ilgi gösteren ve sabrını paylaşan öğretmenine bir teneffüste "Hocam, sizi seviyorum" dediğini duydum. Sıradan bir an ama ardındaki hikâye, bize âdeta insanlığımızı hatırlatıyor. Son zamanlarda, insanları etiketlemek ve karalamak bir moda oldu; özellikle gençleri yargılamaktan kaçınmıyoruz. Oysa ki öğretmenlerin gösterdiği sabır ve sevgi, gençlerin hayatlarını kökten değiştirebilir. Unutmamak gerekiyor ki öğretmenler sadece bilgi veren değil, hayatın anlamını ve değerini öğreten gerçek rehberlerdir.
Bu kadar özveri gerektiren bir meslek, yetersiz destek ve denetim olmadan istenen sonuçları üretemez. Son zamanlardaki yüksek enflasyon, sadece diğer meslek gruplarını değil, öğretmenleri de zorluyor olsa gerek. Aslında hangi sektörde olursak olalım, hayat pahalılığı hepimizin omzunda ağır bir yük taşıtıyor. Farkındayım ki gençlerin geleceğini şekillendirecek olan bizleriz. Ancak dijitalleşen dünyada giderek daha da yalnızlaşan bu gençlerin, geleceği inşa edeceğini görmek endişe verici. Birçoğu sevgisizlik ve ilgisizlik içinde kayboluyor.
Şimdi soruyorum: Geleceğin mimarları, enerjilerini mesleklerine mi odaklamalı yoksa kira ödemek gibi sıkıntılarla mı boğuşmalı? Karar verirken unutulmaması gereken şey; aydınlık yarınların, bugünün özverili çabalarıyla inşa edilebileceğidir. Bu insanlar, kendi işlerine adanmışlıkla, tutkularını kaybetmeden hareket etmeli çünkü; ancak böylelikle geleceğimizi sağlam temeller üzerine inşa edebiliriz.