Yolculukları severim. Fırsat ve para bulursam ilk aklıma gelen alıp başımı gitmek olur. Özellikle bilmediğim uzak ülkelerin bilmediğim şehirlerinde kaybolmak bana esrarengiz bir keyif verir. Eğer bu seyahat ülkem içindeyse mekan ve eşyadan çok insan manzaraları ararım. Ülkem insanının en değerli yönüdür bu. Bir selamünaleykümle gönlünün ve dostluğunun kapıları açılır. Hiç çekinmem hemen tanışır muhabbete dalarım. Her birinde ayrı bir romanın kahramanı gizlidir. Kitap okumaktan farklı bir şeydir insanı okumak.
Geçenlerde Muğla’nın Akyaka beldesine bir ziyaret için yollara düştüm. Otobüs Muğla garajında 10 dakika mola verdi. Hani tam da kesişme yeridir orası, tatili sadece deniz, güneş, eğlenceye indirgeyen yerli ve yabancı turistlerin. Onun için ortalık karnaval yeri gibi.
Bodrum, Marmaris, Datça gibi sesler ve renkler arasında bir bankta ona rastladım. Misvak üç lira yazan eğreti kartonun arkasında nurlu bir surat ve gülümseyen gözleri ile bana bakıyordu. Bize özgü saçma bir soruyla atladım hemen;
-Bunlar misvak mı amca?
-Önce bir selam ver.
-Selamünaleyküm. Özür dilerim; haklısın.
Benim ilgimi ambiyansa uymayan eğreti kalan bir ekmek parası kazanma biçimi çekmişti. 15 sene öncesine kadar pek bihabermiş dünyadan. Sonra kendi deyimiyle hidayetle şereflendirilmiş.
-Bir gün Allah’a dua ettim. Allah’ım bana bir iş ver, hem ibadetimi muhabbetimi unutturmasın, hem yormasın, hem de kimseye muhtaç olmadan ekmeğimi kazanayım. Ertesi gün hocam misvaktan bahsetti. Onun sünnet olduğundan…
-Ee…
-Peygamberimize kurban olurum. Tartışmam. Sevgilimin sevdiği de yaptığı da benim için özeldir. Gittim hacı malzemesi satan yerlerden bulup aldım. Ama bir türlü beceremedim kullanmayı. Sonra öğrendim ucunu açmayı. Birden aklıma geldi, dedim ben bunu neden insanlara tanıtıp satmıyorum. Başladım burada misvak satmaya.
-İyi de amca burada misvak alan çıkıyor mu?
-Çoook..! Özellikle yabancılar. Naturel diye kapışıyorlar yetiştiremiyorum. Satarken hepsine peygamberimden bahsediyorum. O kullanırdı diyorum. Allah’a şükür ben dedim o kabul etti.
Aslında konuştuklarımızın çok önemi yok. Keşke yanımda olsaydınız. Bu hikayenin bu yazıya sığmayan yeri adını sormayı bile unuttuğum misvak satan amcadaki samimiyet ve huzurdu. Son zamanlarda kaybettiğim, onun gözlerinde gördüğüm kelimelerde karşılığı olmayan bir şey vardı. Kendime sordum gerçekten bu kadar samimi miyim? Allah’a huzuruna varırken sevgiliye gider gibi heyecanlanıyor muyum? Peygamberimizden bahsederken annemden çocuğumdan babamdan bahseder gibi doğal ve sade miyim? Yok… yok, dediğim gibi kelimelere sığmayan bir yönü var sevginin huzurun ve samimiyetin.