İnsan bazı şeyleri yaşıyor olmaktan, duyuyor olmaktan, görüyor olmaktan utanıyor bazen. Hem de öyle utanıyor ki kendini ne bu çağa ne bu zamana ait bile hissetmiyor.
Hani merhum Cahit Zarifoğlu’nun dediği gibi;
“Ben bu çağdan nefret ettim
Etimle kemiğimle nefret ettim”
…
Şimdi olana, olanlara, yaşadıklarıma, görmek ve duymak zorunda kaldıklarımıza bakınca bizden, kendimizden utanır hale geldim ben. “Biz bu değiliz” diye cümleler kurarken buluyorum kendimi ve sonra zihnimde bir soruyla öylece kalakalıyorum; bize ne oldu ve ne oluyor?
Aslında bütün bunların olmasına biraz da biz müsaade ettik. Özgürlük diye diye her pisliği yapabileceğini zanneden bir garip sürü var. Bunlar sadece şimdinin işi değil. Yıllardır sosyal medya denen bu pislik çukurunda ahlaksızlıktan başka ne gördük! Kadın kılığında erkekler, beden pazarlayan teşhirciler hatta “hamileyim” diye videolar çeken saçlı sakallı adamlar var bu memlekette. Kendimize biraz gerçeği söyleyelim; bu primi bu ahlaksızlara biz verdik. İzlemedik, bakmadık tamam ama durdurmadık, durduramadık. Yüzlerce yılda kurduğumuz ahlak medeniyetini herifler beş-on yılda çökertti. Edepsizlik edep oldu. Ama biz ne yaptık buna karşı?
Gücümüz yetmedi, söyledik ama dinlenmedi, kimse bize destek vermedi demeyi geçin. İşte görüyorsunuz bu memlekette yaşananları, şahit olmak zorunda bırakıldıklarımızı görüyorsunuz. Gerçekten soruyorum hangi kesimden ve hangi inançtan ve hangi siyasetten ya hu işte ne taraftan olursa olsun oradan olanların içinde bu gördüklerimizden rahatsız olmayan biri olabilir mi ya!
Ama biz yine de kavgamıza devam ediyoruz. Yok adamlar mülteciydi yok değildi; adam bağımlı kadın psikolojik problemliydi. Meselemiz bu mu yani? Bu topraklar üzerinde böylesi bir şeyin yaşanmasına şahit olmaktan daha ağır ne olabilir ki?
…
Allah aşkına kendi kendimize gerçeği söyleyelim artık; bu olanları durduramazsak ahlaksız bir toplum olarak kalacağız. Uzunca asırlardır verdiğimiz kavgadan yenilerek değil ölerek ayrılacağız.